Kobudo rozwinęło się na Okinawie jako samodzielna sztuka walki z użyciem broni charakterystycznych dla tej sztuki walki. Na rozwój broni miały wpływ ubogie złoża rud żelaza na wyspie. Wszelkie metalowe przedmioty i narzędzia były tam bardzo cenne i dochodziło do tego, że za miecz samurajski można było kupić całą wioskę wraz z mieszkańcami. Był to główny powód i motor rozwoju szerokiego wachlarza broni okinawskiego kobudo. Innymi wskazywanymi źródłami rozwoju tej sztuki były edykty zakazujące posiadania typowej militarnej broni ostrej wydane przez króla Okinawy w 1477 roku. Nie mogąc nosić mieczy, ani nawet włóczni mieszkańcy Okinawy, a potem i innych wysp archipelagu, stali się ekspertami w użyciu narzędzi codziennego użytku, takich jak Bo-kij o długości ok. 182cm, Sai- prawdopodobnie przywiezione z Chin, narzędzie, które było używane do robienia bruzd w ziemi dla sadzenia nasion, Tonfa (lub tunkwa)-uchwyt do żaren, Nunchaku- cep, Kama -sierp, Eku -wiosło itp. Swą sztukę ćwiczyli i nauczali jej stosowania w absolutnej tajemnicy, w mrokach nocy lub też na odludziu.

    Za sukcesora Okinawa Kobudo uważany jest Shinko Matayoshi (1888-1947), który jako pierwszy prezentował kobudo poza Okinawą w 1915 r. w Tokyo, a także przed cesarzem Hirohito w 1921 r na  Okinawie. Jego syn, Shinpou Matayoshi (1921-1997), założył pierwszą  światową organizację Kobudo w 1958r. (Kokusai Kobudo Renmei) Jego zamiarem było połączyć praktyków Kobudo w jednym celu: nie tylko, by rozpowszechnić sztukę Kobudo, ale też, by spróbować utrzymać tradycje, które były mu przekazane przez ojca. Jego osobistym, najwybitniejszy uczniem jest  Kenyu Chinen – 8 dan, urodzony na Okinawie w 1944, który jako pierwszy wprowadził Kobudo do Europy w 1976 roku. Od początku lat dziewięćdziesiątych Kenyu Chinen regularnie odwiedza nasz kraj nauczając karate i kobudo.